Z kilkuletniej ciszy wyłonił się album, który na wielu płaszczyznach stanowi przeciwieństwo debiutanckiego „Channel ORANGE”. Bujne aranże zostały tu zredukowane do oszczędnego tła, dowodząc, że snutym przez Franka Oceana historiom wystarczają dźwięki gitary lub stłumione klawisze. Enigmatyczny artysta wypełnia sobą niemal całą przestrzeń na płycie, a jego osobiste spostrzeżenia przecinają błyski humoru i autoironii. Ta intymność w rękach twórcy klasy Oceana to potężne narzędzie — nostalgiczny, pełen niuansów album pozostawia głęboki ślad w pamięci słuchacza.